Pas te laat las ik dat twee soorten mensen niet naar het nieuwe stuk van Marty Scorsese mogen zien: 1) diegenen die hopen meer te leren over de wereld van de beurs, en 2) moralisten. Ook al herkende de filmliefhebber een parel in deze diepe zee, toch lag een diepere knoop in mijn maag. Lust, drugs, hebzucht, manipulatie, decadent gedrag, bedriegen en zelfs "misogynie" (van hoeren tot vrouwelijke werknemers die hun hoofd laten scheren voor een borstvergroting), worden immers allemaal verheerlijkt, en Jordan Belfort wordt als een valse, soms zelfs komische, Robin Hood gezien die de rijken berooft (en het dan allemaal aan hoeren, drugs en andere speeltjes verkwist). In alle stilte verliet ik de zaal. Terwijl mijn moeder enthousiast verhaalde hoe grappig Leonardo Dicaprio onder invloed van zware pillen helemaal verlamd naar zijn luxewagen kruipt/rolt/wat dan ook, voelde ik de verontwaardiging aan mij knagen. Ik was niet boos op Marty, maar wel op deze wereld waarin hebzucht en decadent gedrag maatstaven lijken te zijn van succes. Ik wou die avond op mijn blog schrijven waarom de Wolf zo "disgusting good" was, maar ik liet het verhaal berusten. Toch... twee weken later zitten de klauwen van dit beest nog in mijn bewustzijn. Scorsese heeft toch iets geraakt.
Waarom kan dit bacchanaal als kritiek gezien worden op de consumptiemaatschappij?
Deze film verhaalt de opgang, en vooral de ondergang, van Jordan Belford, die miljoenen dollars verdienden door rijke mensen in de beurswereld te bedriegen. Of zoiets. Hoe hij dat doet, is niet belangrijk, maar het feit waarom hij dat wel doet, biedt een spiegel aan de kritische kijker. "More, more, more is not enough" is de passende tagline bij de hebzucht die als een rode draad door alle decadente scènes kronkelt. Als een ware afstammeling van Baccchus slikt Jordan Belford (trouwens subliem vertolkt door Leo) alle medicijnen in die je kan bedenken. Het korte gesprek met "tante Emma" in London benadrukt hoe verslaafd Jordan is aan consumptie.
Misschien lachen we met zijn hebzucht, omdat zijn weelde en rijkdom zo ver van onze bed ligt, maar dan vraag ik mezelf af -als ik alles kon hebben- ik ook alles zou hebben. In deze wereld, deze maatschappij, deze wereld, lijkt alles om "hebben" te draaien.
Ik geloof dat in elke persoon zowel een beleefde, rustige Apollo zit, de lichte zonnegod die rustig van de natuur kan genieten, of gedichten schrijft, maar ik denk dat de duistere, hebzuchtige, drinkende Bacchus ook een deel van ons is. Ik heb het gevoel, dat net zoals de kloof tussen arm en rijk, de kloof tussen Bacchus en Apollo groter wordt, en dat mensen ofwel aanhangers worden van Bacchus of van Apollo, en daarbij vergeten dat oorspronkelijk we allemaal deze beide goden (en andere goden) aanbaden.
Daarom is Scorsese een uitmuntende regisseur
"Als een regisseur een boodschap of een emotie teweeg wil brengen, en daarin slaagt, dan is hij een goede regisseur (en als je als kijker begrijpt of de regisseur wil ontroeren, provoceren, taboe's wil doorbreken, commercieel succes wil boeken..., dan kan je goede filmjury zijn), " heb ik een filmjournalist horen zeggen. Aangezien ik voel dat Marty zowel mensen wou doen nadenken over de hebzucht in de American Dream, als mensen een goede avond wou bezorgen, mag hij zich zeker een goede regisseur noemen.
Afgelopen herfst heb ik stage gelopen bij het Film Fest Gent. Het thema was Martin Scorsese, wat ervoor zorgde dat ik veel over hem heb geleerd. Aangezien hij als kind priester wou worden, en in New York woonde, spelen christelijk-religieuze thema's als bekering en deze stad een rol in zijn meeste films. Hij had zijn eigen fetisj acteurs, vroeger Robert deNiro, nu Leonardo Dicaprio. Ik geloof niet dat Marty en Leo hebzucht glamoriseren, maar juist het willen ontkrachten door alle decadentie en arrogantie op ons te laten overstromen in een roller coaster van 3uur dat deze situatie normaal begint te lijken, totdat de titels verschijnen, en je aan je man probeert uit te leggen waarover de film gaat, zoals mijn moeder.
Bevat deze film eigenlijk misogynie ?
Eerlijk gezegd hield ik niet van Naomi, het personage van Margot Robbie, dat een kartonnen figuur leek dat een of ander object was dat onze valse Robin Hood wou hebben, "omdat ze zo verslavingwekkend mooi is". Ook de vrouwelijke werknemer die haar haren liet afscheren voor een borstvergroting, of de talloze hoeren... waren geen heldinnen om over naar huis te schrijven, zeker niet als daar kleine meisjes bij de brievenbussen wachten. Tot... Margot Robbie meer en meer bewees waarom Scorsese haar niet alleen voor de looks heeft gekozen. Deze blonde Marianne riep luidop tegen Jordan Belfort wat ik dacht, maar niet luidop in de cinema wou zeggen. Eerlijk gezegd hield ik van haar spelletje waarin ze Jordan met seks probeerde te manipuleren (wat me aan uitdrukking van Cersei Lannister van GOT doet denken. Tears aren't a woman's only weapon. The best one's between your legs.) Dit lijkt ook beetje seksistisch, maar ik hou van een vrouw die bepaalt wie met haar slaapt, en wie niet. Dat getuigt van sterk zelfbeeld, en grote bewustzijn over welke krachten van leven en dood in haar lichaam huizen. Helaas voor haar had zij niet gerekend op de "teddybeer met de speciale ogen". De meester versla je niet snel in zijn eigen domein.
Laat alsjeblieft een reactie achter wat jullie vinden van de beschrijving van vrouwen in deze film, en of jullie akkoord gaan met "de wapens van Naomi en Cersei".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten