vrijdag 26 september 2014

My European family

After a splendid ‪#‎AnnualCongress2014‬ in Predeal, an instructing‪#‎transitionmeeting‬ in Bucharest and a fruitful ‪#‎1rstlivemeeting‬ in Utrecht... I am in Antwerp, one of my many homes 
‪#‎Home‬ -for me- is any place where you can find a smile, a hug, inspiration,‪#‎friendship‬, yourself... and in the last 13 days I experienced this a lot. EGEA is a family for already 7 years for me. I met amazing people in my own entity and the rest of Europe and always feel home. That's why I feel really happy and proud that I became board member of our family in this new ‪#‎EGEA‬ year. I believe this 8th year in EGEA, with the other Board Members, RCPS and the RA's, is going to let me feel more home than ever 
Before I go to bed after these 13 busy days, I want to say "THANK YOU" to one person especially, who helped and supported me a lot in the last 4 months (and not only me). She is a lovely person, with an amazing personality, who cares a lot. As Secretary and as Board Member '13-'14 she achieved and did great things, and I am really happy to be her successor, her "padawan", and continue the amazing work she was doing. So, Isabella de Rioja, dankuwel - and may EGEA be with you 
I almost added the picture of us during the last evening of the transition meeting (you know which one ;)), but I decided to go for a sunny picture of us chatting and having fun, while we're part of our family.


donderdag 11 september 2014

In Hunza, vrouwen...


Hier is weer een ander kleine leuke feit over Pakistan, meer bepaald over Hunza, 
een gebied in het noorden dat door de Himalaya getekend wordt. (1min31)

Klik hier voor de Video


zondag 7 september 2014

Het ritme van de soefi



Wanneer ik voor een maand in Pakistan was, namen mijn gastheren, die ik via couchsurfing had leren kennen, me op twee donderdagavonden mee naar de schrijn van Baba Shaj Jamal in Lahore. 

Een van mijn gastheren en ik
Al voor eeuwen verzamelen vele soefi’s, volgers, zakenmannen, studenten zich wekelijks op donderdagavond om naar op het hypnotiserend ritme van de dhol, de traditionele drum, gespeeld door beroemde mensen zoals Pappu Saeen en anderen contact te zoeken met God. In het midden van het plein wervelen de derwisjen en mentaal gehandicapten en schudden met hun hoofd om in een extase te geraken. Niemand anders is toegelaten om de heilige dans te doen. Anderen zoeken dan maar hasj om in hogere sferen te geraken.  Hasj is toegelaten in soefisme en is misschien wel voor enkele aanwezigen de reden om elke donderdagavond naar hier af te zakken. Een van mijn vrienden had me op voorhand verteld dat het alleen een drumsessie met hasjrokers is, „maar dat ik voor de ervaring moest gaan”, maar het is veel meer dan dat… 

In andere takken van de islam wordt dans, muziek en drugs als het allerlaagste beschouwd. Vaak vormen deze duidelijke verschillen de aanleiding voor enkele rellen tussen soefi’s en extreem gelovigen van andere takken met enkele doden tot gevolg. 
Daarom is er overal beveiliging. 
In Pakistan en vele andere ontwikkelingslanden zie ik dat vele gebouwen omheind worden door hoge, grijze muren, liefst met prikkeldraad, en ook wanneer ik deze schrijn binnenwandel, langs de politieagenten, lijk ik in een gevangenis te stappen. Een mannengevangenis. 

Mensen komen op mijn mannelijk gezelschap af, praten Urdu of Punjabi tegen hen en maken plaats op de eerste rij voor ons. Een van mijn couchsurfing hosts grapt dat ik langer moet blijven zodat ze „de White Woman VIP CARD altijd kunnen gebruiken om de beste plaats te krijgen.”
Mensen bieden ons rijst, water, snoep en hasj aan.
Toen viel de eerste drumslag. 

Wij werden gebombardeerd door duizenden snoepjes. 
De gekte begon. Mannen scandeerden als uit een mond de naam van „Ali”. 
Ik was vooral onder de indruk van de derwisjen, hun passie voor het Verdere. De mevlevi tollen voordien alleen in mijn oriëntalistische fantasies, maar nu wordt droom werkelijkheid. 


derwisj in Lahore (c) Wendy Wuyts
Volgens sommige bronnen stamt de „heilige dans van ellipsen” uit de tijd van  Rumi. Rumi was jaren op zoek naar de waarheid en vond deze in zijn dertigen in zijn zielsgenot Shams of Tahmiz. De twee mannen filosofeerden en haalden het beste bij elkaar naar boven… totdat Shams of Tahmiz op een dag verdween. Rumi was gebroken, maar dan besefte hij dat Shams altijd als een spiegel voor hem was. Hij maakte hem compleet omdat hij Rumi in zichzelf liet keren. Zijn passie naar de waarheid dreef hem naar zijn eigen binnenste. Wat in jouw hart is, is overal. Als je woede in je hart voelt, dan zal je woede van anderen ervaren. Wie liefde vindt in zijn hart, krijgt liefde terug. In zijn innerlijke reis ging hij vaak naar de moskee en cirkelde rond de pilaar. De cirkel beweging deed hem denken aan de ellips die de hemellichamen maakte en bracht hem in trance. 
Hij schreef vele gedichten en vertellingen over het verlangen naar het eeuwige, de reünie met Allah, die je nu moet ervaren, en de verlichting door liefde. Om de waarheid te zien, zoals een soefi-Baba in Rawalpindi me eerder had verteld, moet je echter liefde in jezelf zien en dan kan je alles zien.


Ik kreeg een harige bol aangereikt. Mijn opgetrokken wenkbrauwen deed mijn gastvrouw glimlachen.  „Het is patisa,” legde ze uit. „Snoep. Het is zeer zoet.” 

Een beetje argwanend nam ik een hap. Het was nog niet zo slecht.

donderdag 4 september 2014

Ecofeminisme


Ik noem mezelf een ecofeminist, maar... wat betekent dat eigenlijk? 
In feite bestaan er verschillende definities over ecofeminisme. In de volgende weken ga ik verschillende boeken en werken lezen en video's bekijken die te maken hebben met ecofeminisme en samen meer onderzoeken wat het juist betekent en hoe je het in jouw leven kan inpassen.

Voor mij betekent ecofeminisme het geloof dat vrouwen en natuur onderdrukt worden door de patriarchale structuren van het kapitalisme, dat bestaat dankzij een verschil tussen man en vrouw, oost en west, cultuur en natuur....  Ecofeministen geloven in diversiteit, maar zijn tegen dualiteit. Ecofeministen proberen niet te denken in termen van wij tegen de ander, zoals de vrouw tegen de man, of de natuur versus de mens, maar geven aan alles en iedereen een gelijke plaats, niet door te assimileren, maar door empathie.