Spreek een beetje luider

In Nepal sturen ze op een bijzondere manier gebeden naar de hemel: in plaats van te bidden draaien ze aan gebedsmolens of hangen ze gebedsvlaggetjes vol wensen die de wind naar de hogere sferen mag brengen. Mijn boodschappen draag ik over via video's. In oktober hadden mijn vrienden van visual okapi en ik deelgenomen aan de internationale muziekvideowedstrijd van Genero.TV, waarbij we finalist werden. Nu maak ik samen met een goede vriendin uit Nepal -zij studeerde aan het acting department van de Prague Film School- een muziekvideo voor Diane Birch van Genero TV. 

Pre-Productie
Wanneer we in de Dream of Gardens van een kopje koffie genoten, vroeg de broer hoe je aan een muziekvideo begint. Zelf werkt hij in de marketing en gelooft dat een idee voor een campagne of een video op dezelfde manier begint. Ik had geen duidelijk antwoord. Ik zei dat creativiteit groeit en vaak komt wanneer je niet te veel nadenkt. Eerst krijg je een idee, dan werk je het uit zodat het praktisch realiseerbaar wordt, doet research over de prijzen, mogelijkheden, het verhaal, vindt mensen -ik vond zijn zus als mijn producer en actrice- en luistert vooral naar hen. Het idee groeit en groeit, zelfs in de post-productie. 

Ik was heel hard geïnteresseerd voor deze wedstrijd, omdat Diane Birch met haar lied duidelijk wil maken dat duistere tijden in je leven natuurlijk zijn, en niet dienen om je kleiner te maken, maar om je te laten groeien. Zij had eerst een lange relatie geëindigd en daarna haar vader, haar levenskracht, aan kanker verloren. "To stay strong, you have to surrender a bit to the breakdown and embrace the darker parts of your psyche and circumstances, come full circle and realize that there’s beauty in even those really difficult and testing times. If you can learn to do that, you can manifest a lot of great things in your life." Het lied "Speak a Little Louder" behoort tot haar eerste album in jaren dat een kijk biedt in haar complexe en uitdagende groei in een vrouw. 

Mij leek het om dit universeel thema in een totaal andere context te plaatsen. Door het in Azië te filmen wordt dit thema meer herkenbaar, ook al vindt het plaats in een totaal andere wereld. Bovendien wou ik ook ervaren hoe het zou gaan als ik later een groter filmproject in Azië zou filmen. Het is altijd voor mij een droom geweest om een groter project in Nepal te doen. 

op de set; mijn Nepalese vriendin (rechts) laat hen
tekenen dat de video uitgezonden mag worden

Productie
We hebben de opnames over drie dagen gespreid. Op de eerste dag maakte ik in de voormiddag kennis met de kinderen en toonde mijn vriendin me enkele locaties. In de namiddag filmden we op twee locaties de scènes met de kinderen. Aangezien zij geen acteurs zijn, opteerde ik niet voor close-ups (CU's). Tijdens de analyse van Kusturica's "Black Cat White Cat" leerde ik dat CU's meer emotioneel geladen zijn, maar dat de acteur ook sterk uit de hoek moet komen. Ik filmde de kinderen meer van een afstand en gaf hen zo weinig mogelijk aanwijzingen. Ik had namelijk een visie van een mooie jeugd, en ik denk dat je kinderen dan gewoon hen zelf moet zijn. De regie ging via vier talen. Het vormde zich in het Nederlands in mijn hoofd, dat ik voor mijn producer in het Engels vertaalde, waarna zij Hindi sprak tegen de moeders die daarna hun kinderen in hun Nepalees dialect vertelden wat ze moesten doen. Het klinkt omslachtig, maar het werkt. 

Tijdens de tweede dag filmden we een scène in de slaapkamer van mijn producer, waarna we op zoek gingen naar acteurs. Of ja, acteurs. In Nepal bestaat er niet echt een theatergemeenschap, zoals in Praag of Antwerpen. Mijn producer heeft verschillende mensen opgebeld, maar uiteindelijk vonden we genoeg personen. Op de derde dag gingen we eerst nog langs het beauty salon, voor enkele shots en om de hoofdactrice te doen opmaken, en gingen we langs een stalletje om henna te kopen, want een andere actrice speelde de getrouwde vrouw. Henna en groene en rode armbanden symboliseren dat iemand getrouwd is. In totaal hebben deze opnames me 50 euro gekost, waaronder zakgeld voor de kinderen, eten, henna, de make-up sessie en de armbanden. Prijzen zijn dan ook zeer laag in Nepal. Mijn producer heeft een eigen kok, chauffeur en een poetsvrouw die ze maandelijks 70 euro uit betaalt. Naar het schijnt zijn dat zelfs hoge lonen voor deze beroepen. 

Post-productie
In Nepal zijn de meeste internetverbindingen traag, maar een vriendin van mijn producer heeft super snel internet en zij liet me enkele shots naar België wetransferen, zodat een vriend, een specialist in After Effects, vlinders kon animeren. Zelf nam ik mijn laptop mee naar gezellige koffiebarren, maakte een eerste versie, zond deze naar mijn vrienden van visual okapi voor constructieve feedback en werkte dan tegen de klok verder om het daarna op de website van Genero.tv te uploaden. Momenteel is de uitslag van deze wedstrijd nog niet bekend. De winnaar wordt de officiële muziekvideo van Diana Birch. 

Nieuwe projecten
Intussen heb ik op Farmer's Market 1905, een marktje in het groen, met standjes vol ecologische producten en andere leuke dingen, kennisgemaakt met een NGO dat heel eco- and-woman-friendly producten verkoopt. Overmorgen vertrek ik naar het dorp om foto's en footage te maken, want het is iets wat ik heel graag wil promoten.  

Made in Asia

Momenteel bevind ik me in de luchthaven. Goed op tijd. Ik heb last minute besloten om een reispartner mee te nemen. Tijdens vorige grote reizen nam ik altijd iets mee, zeker op de reizen wanneer ik alleen reis. Ik wil en/of kan niet altijd op de foto poseren, omwille van verschillende redenen. Een foto van enkel een landschap is zo saai. Dan kan je beter een postkaartje kopen. Daarom neem ik altijd stille reisgenoten mee. 

Van 2008 tot 2012 nam ik mijn vijf eendjes mee op verschillende reizen in de de hele wereld. Ik had uiteindelijk een album, genaamd "Duck Luck" met meer dan 250 foto's. De eerste foto's waren alleen van het blauwe eendje in New York (juli 2008). Blauw eendje besloot niet meer solo te gaan en nam de vier andere eendjes mee op de volgende trip. Hun eerste gezamenlijke optreden is in Lissabon. Hun tour bestond uit vele landen in Europa, Ghana, Peru, Argentinië, Chili, Uruguay, Honduras, Guatemala, India, Nepal, Kenia, Thailand en Nieuw-Zeeland. Uiteindelijk besloten ze op pensioen te gaan in het laatste land. Daar in de wildernis vonden ze ultieme vrijheid na hun grote zangcarrière. 

Wat zongen de eendjes? Eerst representeerden deze eendjes vijf kotgenoten. Later gaf ik elk eendje een woord zodat ze samen de universeel mooi boodschap "all you need is love" over de hele wereld spreiden. Vogels zingen duidelijk de mooiste liedjes. Verschillende vrienden en lokale mensen hebben in de hele wereld met deze eendjes geposeerd. 

Duck Luck - 5 colorful ducks carrying the message "all you need is love" around the world

Tijdens mijn wereldreis van september 2011 tot mei 2012 had ik een wit bord bij, waarop ik de dag, locatie en soms nog een extra boodschap op schreef. Ik noemde deze reis soms ook wel "The FairyTravel of Snow White Board", ook al was dit bord na een tijdje niet meer wit. 

Als dagen hetzelfde waren, zoals mijn weken in Thailand, nam ik wel niet elke dag een foto. In de Taj Mahal mocht ik geen "tekengerief" meenemen, dus dan heb ik op een stuk papier de boodschap geschreven. Soms schreef ik ook andere dingen op het bord, zoals tekstballonnen, boodschappen voor de bevolking...  Net zoals de eendjes heeft Snow White Board ook met verschillende mensen, zowel vrienden als lokale mensen, voor de camera geposeerd. 

Dit bord reisde naar Duitsland, Kenia, Nepal, India, Thailand, Maleisië, Singapore, Australië, Nieuw-Zeeland, Chili, Argentinië, Bolivië, Peru, Colombia, USA, Servië en Hongarije. Op dag 248 bevonden we ons terug in het adembenemende treinstation van Antwerpen. 

In Kenia was het nog een Sneeuwwit board. 

Deze keer ga ik voor 6 weken naar Azië. Als je mijn verblijf en studie in Praag niet bijrekent, dan is dit mijn 3e grootste reis. Het gaat ook wel een bijzondere reis zijn, want ik ga beginnen met bekende plaatsen, zoals Bangkok en Kathmandhu, maar daarna ga ik zeer onbekend territoria, zelfs voor andere reislustige vrienden, opzoeken, namelijk Pakistan, en wie weet nog waar ik terecht zal komen. Ik wou weer iets leuks meenemen. Maar ... wat? Mijn eendjes waren weg, mijn bord zag er echt ... versleten uit... 

Toen viel mijn blik op mijn oude Pikachu, een van mijn grootste helden en een van de meest geweldige dingen die Azië ooit geproduceerd en geëxporteerd heeft. Ik besloot om eens te testen hoe levend Pokémon nog is in Azië. 

Hier is al een eerste foto. Ik beloof dat er veel mooiere foto's dan deze in de luchthaven van Brussels zullen zijn. Verwacht foto's van Pikachu in apentempels in Kathmandhu, de Himalaya, eeuwenoude steegjes van Lahore ... en misschien zelfs op een pingpong show in Bangkok. 

Geduldig wacht Pichaccu in mijn tas op de avontuurlijke weken die ons te wachten staan.
Volg zeker onze foto's op instagram. Het zal zeer geel-zwart worden ;)http://instagram.com/wendiertje89

Ik ga op reis en ik neem mee...

Soms vragen vrienden aan het begin van een grote reis wat ze best in hun rugzak steken. Het is eigenlijk niet zo simpel. Het hangt ervan af of je alleen reist of met meerderen, welke landen je bezoekt, hoe lang je zal reizen, hoeveel kg je kan dragen... Zelf probeer ik maximum 15kg mee te zeulen, met mijn handbagage inbegrepen. Ik vertrek over enkele dagen naar Nepal, Thailand, Pakistan... en India of Cambodja. Het klimaat is al verschillend. Je vindt ook een ander soort toerist in Pakistan dan in Thailand. Toch heb ik maar een rugzak van 40 liter en een kleine hangzak van misschien maar 5 liter bij. 

Mijn vloer lijkt op een marktkraampje wanneer ik aan het inpakken ben.

Het eerste wat ik tegen vrienden zeg, is dat je in elke uithoek van de wereld een emmer met water, een wasmachine of zelfs een wasserij kan vinden. Neem niet een te hoge kwantiteit van een kledij mee. Drie kleedjes is al overdreven. Uiteraard is het moeilijk om dan te kiezen welk kleedje je al die weken zal dragen. Kiezen is verliezen, zouden economen zeggen, maar het enige wat je verliest is ... niets. Je wint alleen maar luxe bij, omdat je een lichtere zak zal meesleuren.

Bovendien ga je na een tijd die kledij veranderen. Voor een prik en een ei kan je een nieuw kleedje, broek... kopen. Laat jouw oude kledij in een kledingcontainer of een tweedehandswinkel achter. 

Ook raad ik je aan om research te doen. Je hoeft geen reisgidsen uit te pluizen, maar lees wat over de wereld, over de bestemmingen... zelfs eigenlijk al voor je een reis plant, zou je toch al iets van de bestemming moeten weten. Waarom zou je er anders naar toe gaan?  We leven niet meer in de 16e eeuw, waarin veel land onbekend was. Dankzij het internet kan je zoveel over de wereld weten. Als je weet naar waar je vertrekt, weet je ook beter wat je in jouw rugzak moet steken. 

Ik moet toevoegen dat ik deze keer veel spullen bij heb die niet nodig zijn, zoals een laptop of een externe schijf. Een laptop is iets speciaal. Ik weet dat op het internet veel pro's en contra's zijn over het meenemen van een laptop op reis. Ik heb deze bij, omdat ik een video tegen een deadline moet afwerken. En niet alleen daarom. Het is ook handig als je zoals ik nog vaak last minute hostels, couchsurfing hosts... zoekt. Aangezien ik met mijn meeste internationale vrienden via Facebook correspondeer, ben ik vaak in de virtuele ruimte te vinden. Alleen mag je het volgende niet vergeten:

Daarom zal ik ook een rubriek "deluxe" maken. Deze spullen zijn niet nodig, integendeel, maar ze kunnen van nut zijn, zeker als je een videomaker/fotograaf met een missie bent. 

Alle spullen die je boven ziet, passen daadwerkelijk in deze Forclaz 40 Backpack. Deze rugzak is ook ideaal als je twee dagen gaat trekken in de wilde natuur, maar zou ik niet aanraden als je weet dat je bepaalde dagen voor een week zelf eten, kookgerief, een tentje... moet meezeulen. De slaapzak kan gewoon bovenop  bevestigd worden. 

A) MAKE-UP TASJE

* wash-it all: voor lichaam/kledij/borden. 
* kleine tube zonnecrème en ... vooral aftersun
* tandenborstel + tandpasta
* shampoo + conditioner
* borstel 
* mascara, oogpotlood, oogschaduw, foundation en eyeliner: overal in de wereld zijn er momenten dat je er mooi voor de dag (of avond) uit wil zien.
* haarrekkers en speldjes: het gaat warm zijn
* tampons en maandverband: maandverband kan je nog gemakkelijk vinden, tampons minder. Bovendien wil je niet aan een conservatieve man in een snoezig winkeltje uitleggen dat de Russen Parijs zijn binnengevallen en welke munitie je nodig hebt. Je kan hem dat gewoon niet aandoen. 
* condooms: souvenirs zijn leuk, maar geen enge ziektes of baby's. 

B) KLEDIJ

Een grote fout die ik vaak maak, is dat ik niet nadenk over de kleurencombinaties. Je gele t-shirt past misschien bij je jeansbroek, maar niet bij je oranje short. Alleen als ik ga trekken, dan trek ik me niets aan. In tegendeel, dan trek ik zoveel mogelijk lagen aan. 

* 1 kleedje: het is altijd een zeer harde keuze welk kleedje je gaat meenemen. Ik kies iets dat zowel zomers is maar ook ideaal is voor feestjes of deftigere gelegenheden.
* 1 golfje om over jouw kleedje aan te doen, als het wat kouder is
* 2 tanktopjes
* 1 t-shirt
* 1 hemdje met lange mouwen: dit heb ik aan als ik vertrek. Ook al ga je naar een warm land, zorg voor minstens een blouse of hemdje met lange mouwen. Op sommige plekken kan je best zoveel mogelijk lichaam bedekken.
* 2 sjaaldoeken (dus die je kan openvouwen): zeer handig, als hoofddoek tegen de zon, om jouw schouders in kerken en moskeeën te bedekken, als bescherming voor de koude, om rond jouw heupen te binden als je op het strand stapt... 
* 1 warme trui
* 1 hoodie
* 1 warme jas tegen wind, water en sneeuw: Afgezien van mijn digitale gadgets is dit misschien het duurste, maar dit is zo belangrijk. Zelfs in de woestijn kan het zeer koud worden. 
* 1 short
* 1 lange broek
* 1 lange wandelbroek die een short kan worden: handig
* panty's: voor leuke gelegenheden, maar ook ideaal voor in de bergen, als je met verschillende lagen wil werken... Iemand vertelde me ooit dat in het leger ook stiekem panty's gedragen worden, als extra bescherming tegen de koude. 
* 5 paar sokken
* thermisch ondergoed
* 1 BH + de BH die ik al draag
* 7 onderbroeken: sommige meisjes gaan voor minder en wassen om de drie dagen hun onderbroek in een lavabo. Ik ben een beetje lui. Ik ga voor 7. 
* bikini: voor strand, voor in de bergen van Nepal waarin een douche vooral uit een emmer water buiten bestaat... 

C) SCHOENEN

* sandalen, liefst iets chiquer, zowel casual als op zomerse feestjes
* sleffers: zelfs in New York moest ik me wassen in ranzige douches. Je wil gewoon de vloer niet aanraken met je blote huid uit angst dat je met een huidziekte thuis komt.
* wandelschoenen of bottinen: deze keer ga ik voor sportschoenen, want mijn oude bottine zijn versleten en heb geen tijd om nieuwe in te lopen (heel belangrijk is het inlopen). Bovendien plan ik geen grote hiking, ook al ken ik sommige stoere meisjes die bijna de hele Annapurna Circuit op hun sandalen hebben gestapt.

D) ZAKKEN

* moneybelt waarin ik mastercard en paspoort bewaar. Deze spullen heb je normaal gezien nauwelijks nodig, maar hou je toch best altijd veilig bij je. 
* strandzak voor laptop, een boek, bikini... 
* plastieken zakken: altijd handig. Geef een plastieken zak meerdere levens, voordat het op de vuilnisbelt verdwijnt. Ik steek altijd al mijn ondergoed in een plastieken zak. Ja, wie dacht dat ik geen ondergoed mee had na het zien van de eerste foto, is dus mis. 
* schoudertas: deze zak krijgt een eigen chapter, zie G 

E) VARIA

* mini first aid kid
* microfiber handdoek, XL. Dit is super klein, droogt snel...  Een kleine investering, maar het is zeker het waard. Handdoeken kunnen zo hard een last worden. 
* drinkbus: het is ecologisch, maar eigenlijk weet ik dat ik veel plastieken flessen met een verzegelde dop zal moeten kopen als ik niet een ziekenhuistoerist wil worden. Jammer. 
* iodine tabletten zijn ideaal als je gaat trekken en water van beken zal nemen. Je bent misschien een dierenvriend, maar hou de wormen maar ver weg van je.
* aansteker
* plastieken vork, mes en lepel

F) DELUXE

* statief voor camera
* laptop + batterij oplader
* oplader batterijen dslr
* draaiboek muziekvideo 
* gsm + batterijoplader (meestal "vergeet" ik die thuis; thuis telefoneer ik al nauwelijks)
* boek "dancing girls in lahore": Vaak vind je in vele hostels een boekenplank. Daar kan je een uitgelezen boek achterlaten en een nieuwe meenemen. Het is altijd leuk om een boek bij je te hebben. Zelf lees ik minder als ik thuis ben, maar op reis lees ik mee Soms is het goed om te relaxen bij een knetterend vuur in een gezellig theehuisje en niet aan jouw bucketlist te werken, zodat je wat energie kan opladen. Ik probeer zelf altijd boeken te lezen die geschreven zijn door plaatselijke auteurs of over het land dat ik bezoek. 
* cadeautjes voor vrienden: "elixir d'anvers' 

G) SCHOUDERDRAAGTAS (voor kostbare spullen)

Terwijl ik mijn mastercard, een klein deel van het geld, paspoort en mijn gele koorts inentingenkaart in een moneybelt onder mijn kledij bewaar, 
heb ik ook portemonnee nummer 1. Daarnaast bevinden zich ook volgende schatten:

* superklein notaboekje, met o.a. adressen, telefoonnummers van lokale mensen die ik ken
* 2 balpennen: sowieso speel je een balpen kwijt, of werkt eentje door de warmte of koude niet meer
* zakdoeken
* lomografie camera met filmrolletjes
* dslr camera: body + 2 lenzen + 2 batterijen + 2 memory cards
* gsm 
* klein portemonneetje met geld, maestro kaart (die niet zal werken in Azië, maar wel bij mijn thuiskomst in België), bloedkaart, nationale ID-kaart

Deze rugzak hou ik altijd als een baby bij mij. Ik doe dit expres niet in een rugzakje, omdat ik liever zicht heb op de rits van deze rugzak. 

TIP! Mijn vader heeft me ook altijd geleerd om altijd te checken "of ik de Big Five bij me heb", elke keer wanneer ik een plaats achterlaat: paspoort, mastercard, fototoestel, gsm en sleutels (van je hotelkamer).

WAT LAAT IK THUIS?

Reisgidsen: Als ik een land bezoek, neem ik een reisgids mee. In Ghana was de Brad Travel Guide mijn bijbel. Als je echter meerdere landen bezoekt, en een laptop meezeult zoals ik, kan je beter beroep doen op het internet. 
Hakken: Ja, er gaan zeer veel leuke feestjes zijn. Je wil op jouw mooiste uitzien, maar op een strand in Brazilië of een hippe bar in Kathmandhu ga je alleen jouw benen breken als je op hakken rondstapt. Er zijn veel andere alternatieven, zoals ballerina's en  

Voilà. Wat nemen jullie mee op reis? Misschien zie ik enkele dingen over het hoofd en zal ik deze later aan de blog toevoegen. Het belangrijkste heb ik nog echter niet vermeld: leergierigheid. Er zullen moeilijke momenten komen, er zullen geweldige herinneringen gemaakt worden, oude vrienden zullen je paden kruisen en je zal afscheid nemen van nieuwe vrienden, maar dat is deel van de reis. Zorg ervoor dat je altijd wil bijleren en dan kom je overal...

roadmovie beaucoup dinky dow

Vorige week is de uitslag van de Joker Roadmovie bekend geworden. Roel en ik verzamelden in totaal 523 stemmen, maar dit was niet genoeg om ons deze zomer op avontuur te laten trekken. Jammer.
Ik wil echt al die 523 lieve mensen bedanken die op ons gestemd hebben. Echt merci om in ons te geloven en ons te steunen!!!

Bovendien treur ik niet lang, want volgende week ga ik zelf een ROADMOVIE maken, of zoiets . Met mijn filmcamera en mijn lomografie camera/sardienendoos ga ik op mijn eentje zuidelijk AZIË verkennen. 

Deze video's steunen aan bij mijn liefde voor reizen, intercultureel dialoog, natuur en gender. 

In Nepal ga ik een muziekvideo opnemen, voor een internationale wedstrijd van Genero.tv, met Nepaleze mensen, over een vrouw die uit een duistere periode komt en leert los te laten. 

Ik ga ook een biodynamische boerderij met een Waldorf school voor autistische kinderen in Lahore, Pakistan, bezoeken. Voor hun nieuwe website ga ik foto's nemen. Daarnaast ga ik ook aan een documentaire werken over biodynamisch leven en opvoeding van biodynamische kinderen samengaan. Het is een nieuw format voor mij, maar na mijn visueel reisverslag over Israel & Jordanië wil ik me nog meer aan documentaires wagen. 

Daarnaast ben ik in contact met het koppel achter de blog 2people1life om hun huwelijk in Pakistan te filmen. 

Lisa en Alex trouwen in elk land. Zij rijden in hun 26 jaar oude caravan, genaamd "Peggy", van het ene land naar het andere land, op zoek naar de beste plek om te trouwen. Daarbij willen ze de echte cultuur ondervinden en de lokale mensen in de verschillende plekken ontmoeten. In hun blog tonen ze de verschillende manieren waarop twee mensen over de hele wereld met elkaar tot verbintenis komen. Op Facebook hebben ze meer dan 40 000 likes. 

Wie weet, volgen er nog projecten in Thailand, Cambodja, Nepal, Pakistan en India. Ik hoop ook in Angkwor Wot in Cambodja te geraken. Normaal gezien mijd ik liever te toeristische attracties. Taj Mahal was voor mij meer magischer voordat ik het in levende lijve aanschouwde, maar dat kwam misschien omdat het snikheet was, we her en der gingen om tickets te vinden en ik daar niet was met mijn sultan, maar toch had ik meer verwacht. Machu Picchu daarentegen was een van de mooiste ervaringen in mijn leven, maar dat kwam ook door het magistrale natuurlandschap. Toch wou ik altijd voor de overbezochte tempelcomplexen van Cambodja passen. Na het zien van de finale scènes van "In the Mood for Love", over twee geliefden die in het Hongkong van de jaren '60 op het verkeerde moment en in de verkeerde plaats verliefd worden, is dit idee echter veranderd. 

Zelf heb ik een oproep aan mijn vrienden op Facebook gelanceerd: Stel me in een commentaar op dit bericht een ORIGINELE VRAAG over een van de 5 bestemmingen die ik op google maps heb aangeduid. Ik pik de leukste vragen eruit en giet de antwoorden in een kort filmpje van 30seconden-1minuut. Degenen die de 3 leukste vragen stellen, krijgen van mij een souvenir uit Azië. Iemand vroeg me al om een vergelijking te maken tussen de verschillende religies in het land. Nog een andere persoon hoopte een video van de bekende pingpingshows van Thailand te zien. Een derde vriend vroeg me wat "beaucoup dinky dow" betekende. Het betekent "crazy". 

Misschien ben ik wel "beaucoup dinky dow", om alleen rond te reizen in Azië voor 6 weken, maar we zien wel waar deze weg naar toe leidt. Het gaat minder om het afchecken van een bucketlist, maar meer om projecten te doen waarin ik geloof. Bovendien ben ik van plan het reizen te minderen, omdat ik meer en meer geloof dat de problemen die ik wil aanvechten ook in België aanwezig zijn. Ik voel me soms schuldig dat ik het milieu zoveel beschadig door de honderden vluchten die ik al genomen heb. Dan kan ik beter in mijn tuin werken en schrijven. Het zou wel eens goed zijn voor deze bezige bij hier. 

Een deel van mijn ziel noemt Diana F

Mijn nicht en ik hebben heel veel gemeen. Wanneer zij met iets afkomt, ben ik altijd razend benieuwd wat ze te vertellen heeft. Al jaren doet ze fotografie, en nu wil ze zich aan het hoofdstuk van lomografie wagen. Ze toonde me een blauwe plastieken geval dat je vooral hipsters ziet dragen, dat ze in de lomography store in Antwerpen had gekocht. Het verwondert mij niet dat in een van de hoofdsteden van mode en creativiteit deze eenvoudige cameraatjes verkocht worden, en zelfs een eigen tempel hebben. Wanneer we op de facebook pagina lazen dat er een workshop in "double exposure" diezelfde zaterdag werd georganiseerd, meldde ik me meteen aan. 
En toen vond ik een nieuw deel van mijn ziel... en ze noemt Diana F. 

Wat is lomografie?
Lomografie is analoge fotografie, maar niet andersom. De techniek komt oorspronkelijk uit Rusland, en ik weet niet of je het een techniek kan noemen. Terwijl fotografen zoals Jimmy Nelson ("Before they pass away", waarover ik in een van mijn volgende blogs zal schrijven) de barre koude trotseert om een perfecte foto te vinden die de bijna uitgestorven volkeren vereenzelvigt met de harde natuurelementen, trekken lomografen zonder na te denken, overal en nergens. 

De bekende tien gouden regels moedigen juist rebellie aan. Neem je camera overal mee naartoe, wees snel, het is een deel van je leven, trek zoveel mogelijk foto's...
De beste regel is om zo dicht mogelijk bij het onderwerp te staan, omdat je lenzen zeer wijd zijn. De komische distortie die je krijgt als je close-ups met wijde lenzen trekt, is eigenlijk deel van lomografie. 

Double Exposure
Tijdens de workshop wordt eventjes kort vermeld met welke drie factoren in verband met licht je rekening moet houden als je een foto neemt: filmsnelheid (ISO), shutter speed en de diafragma. Bij lomografie zijn je keuzes zeer beperkt. Er is maar een shutter speed (1/60), de filmsnelheid kies je aan de hand van de film (wij werkten met 400 iso), en bij de Diana F, de leencamera die we voor een uurtje mochten gebruiken, heb je maar keuzes tussen bewolkt, half bewolkt, zonnig en pinhole. Dat betekent 3 f-stops. Dat is niet veel. 

In Antwerpen was het half bewolkt (dat verbaast me niet), en daarom koos de workshopleider voor ons om met 400 iso te werken. Normaal gezien zou je zelfs voor 800 ISO gaan, maar aangezien we twee foto's op hetzelfde stukje film gaan "branden", kies je voor 400 iso, want anders zal je stukje film "verbranden". 

Gewapend met deze kennis, en geladen met een 120 rol, om 12 foto's te nemen, of 24 foto's, trokken we stad Antwerpen in. We experimenteerden wat. Ik weet wel wat ik allemaal heb getrokken, maar ik heb geen idee welke resultaat twee foto's op elkaar zullen geven. Toch ging ik met een geweldig gevoel naar mijn volgende afspraak in de St. Antoniusstraat (om een lekkere croque te eten in de Vintage Bar Fabiola); want ik voelde me net zoals een Witte Koningin in een van mijn kort verhalen, die op zoek is naar alle kleuren van de wereld, en deze door verschillende ervaringen allemaal vindt. 
Ik had in mijn eigen stad een nieuwe kleur gevonden. Een nieuw stukje ziel.  

Cadeautjes van Diana F
Vol spanning ging ik in het koddige lomografie winkeltje in de Kammenstraat (toevallig ook de fashion district van Antwerpen) mijn scans halen. Ook al ben je niet van plan in de wereld van lomografie te verdiepen, toch is dit winkeltje een bezoekje waard, en niet alleen als je een toerist of een hipster bent (alhoewel ik moet toegeven dat ik een hipster ben en eigenlijk ook vaak door mijn vrienden lachend een toerist wordt genoemd). Het is arty, met lomografie foto's aan de muren, camera's in houten doosjes, en een vinylplaatwinkel in de volgende ruimte. 

Ik merkte snel aan de foto's dat vooral de eerste foto (van de twee foto's per stukje filmrol) meer zichtbaar was dan de andere. Een van de gouden regels van lomografie is dat de foto's anders zullen uitdraaien dan je dacht en dat blijkt inderdaad zo te zijn. Bij lomografie laat je alle controle los. Misschien is dat soms wel goed dat je gewoon vanuit het intuïtieve en het gevoel en minder uit het rationele naar de wereld kijkt. 

Ik heb in ieder geval een "sardina cam" gekocht en ben van plan Azië letterlijk en figuurlijk in te blikken vanuit het gevoel. 

Inspirerende Verandering - Internationale Vrouwendag 2014

bron: www.internationalwomenday.com

Elk jaar - op 8 maart- wordt de wereld herinnerd aan de strijd en gevoel van solidariteit van vrouwen door Internationale Vrouwendag. Deze dag bestaat al sinds 1917, wanneer vrouwen opkwamen voor hun rechten, o.a. op gebied van arbeid en kiesrecht. Denk maar aan bekende suffragettes zoals Emmeline Pankhurst. Pas in 1948 kreeg ook de vrouw kiesrecht in België. Toch worden vrouwen en mannen nog steeds niet op gelijke voet geplaatst. Equal Pay Day stelt immers het loonverschil aan de kaak. In hun straffe campagnevideo's leren we o.a. dat alleen in de pornoindustrie vrouwen even veel betaald worden als mannen. 

Enkele jaren geleden lieten ze bomma's dansen op een sexy manier (Miley Cyrus krijgt concurrentie) om duidelijk te maken dat vrouwen langer moeten werken omdat ze minder verdienen (en kunnen sparen). 

Je hebt verhalen... en je hebt feiten...

Uiteraard geloof ik dat naar zoveel mogelijk verhalen en perspectieven geluisterd moet worden voordat je de waarheid misschien begint te kennen. Als een goede geograaf heb ik ook de statistieken geraadpleegd. Uiteraard moet je deze ook altijd met een korreltje zout nemen. Meeste cijfers zijn gebaseerd op kwalitatief onderzoek, dus op verhalen. Bovendien ben je niet in staat elk verhaal te verzamelen. Het is maar een steekproef. Toch geloof ik dat verhalen en cijfers elkaar kunnen bekrachtigen. 

Ik heb me zelfs tot de statistieken van Europa beperkt, want vrouwenongelijkheid in een ontwikkeld continent als Europa moet toch miniem zijn? Volgens het EIGE (European Institute Gender Equality) is er nog steeds ongelijkheid. 

bron: http://eige.europa.eu/content/gender-equality-index

De Gender Equality Index is een meting en product van verschillende factoren. Daarbij worden naar 6 kerndomeinen gekeken: werk, geld, kennis, tijd (trade-off tussen tijd gespendeerd aan werk, zorg van anderen en persoonlijke tijd), macht en gezondheid. 

Geen enkel domein scoort 100/100.

Het algemeen gemiddelde voor de EU is 54,0. België scoort iets beter met 59,6, wat nog steeds bijster slecht is. Nederland heeft 69,7; UK heeft 60,4, maar de economische reus Duitsland (met een vrouw aan het hoofd) heeft maar 51,6. 



Vrouwelijk geweld

Ook wordt bij de EIGE gekeken naar "discriminatie" en "geweld". Deze twee laatste domeinen zijn moeilijker te begrijpen. 

Na de groepsverkrachting van twee minderjarige meisjes door mannen uit Willebroek en Puurs (rond Valentijn) waren bleek hoe weinig vrouwen effectief aangifte doen na een verkrachting. Daarom is er ook een grote nationale campagne rond verkrachting. Mariona Smets, ooit bekend van de televisieserie Wittekerke, was zelf een slachtoffer van seksueel geweld geweest en heeft er een lied over geschreven. Soms zijn stiltes goed, maar alleen als je goed voelt in die stilte. Ik kan me niet voorstellen dat een verkrachting in stilzwijgen bewaren jou of andere vrouwen helpt. Hieronder zie je een video hoe en waarom Mariona aan het lied begonnen is. 

Thema 2014: Inspirerende Verandering

Elk jaar is er een ander thema. Dit jaar gaat het over verandering. Op de website "internationalwomanday.com" wordt ook gelijke behandeling en herkenning voor vrouwen in de kunstwereld aangehaald. Als videomaker is dit voor mij ook een persoonlijke kwestie. Als ik voorbeelden uit de filmwereld moet aanhalen, zijn dat meestal mannen. Echter, als ik nadenk over welke personen bij mij de passie hebben aangewakkerd om verhalen te vertellen die voor verandering kunnen zorgen, zijn het twee vrouwen. 

bron: facebook.com/ramitanavai

Als tiener zag ik een reportage van de Britse journalist Ramita Navai, een dappere vrouw met Iranese afkomst, over drugsverslaafde kleuters in Afghanistan. De enige fanbrieven die ik heb geschreven in mijn kindertijd waren aan Sinterklaas en haar. 

Ik wou net zoals zij "unreported stories" vertellen in de hoop dat mensen hun eigen leven relativeren, zullen beseffen dat elke persoon een held is in zijn eigen verhaal, en zich niet laten tegenhouden door stereotypen om andere mensen, ongeacht geslacht, geloof, culturele achtergrond... te helpen. 

Een andere vrouw die me in mijn eerste studentenjaren heeft geïnspireerd, en nog steeds inspireert, is de Nigeriaanse auteur Chimamanda Adichie. In een TED-talk vertelt ze over het gevaar van "een verhaal". Mijn missie en visie die op een pagina van deze blog zijn neergezet, besef ik jaren later, zijn op haar speech gebaseerd. In deze 20 minuten vertelt ze op een leuke manier hoe media met een verhaal Afrika samenvat en daarbij veel andere mooie facetten van Afrika vergeet. 

Er zijn nog andere vrouwen die de wereld (voor mij) veranderd hebben. 

In een van de volgende blogs zal ik meer schrijven over Alice Guy Blaché, de eerste vrouwelijke regisseur. Door het kickstarter project "Be Natural" ben ik met dit onderwerp in contact gekomen. Ik was zo geïnspireerd dat ik een kleine bijdrage heb gestort en kijk uit naar de documentaire over deze pionier. 

Positieve verandering

De Chinese taal bestaat uit pictogrammen. In een van de dialecten is een mooie evolutie van het pictogram dat de vrouw voorstelt. Er is dus een zekere verandering zichtbaar, maar er is nog een lange weg. Er is nog een kloof tussen plannen en implementatie, tussen papier en werkelijkheid, tussen het loon van een man en een vrouw... 

Ik sluit af met een anekdote van Gloria Steinem over het verhaal van de vrouw: 

"The story of women' struggle for equality belongs to no single feminist nor to any one organization but to the collective efforts of all who care about human rights"? 

Colombiaanse portretten als verhalen

Meestal denken mensen aan bananen, Shakira en drugsbendes als Colombia ter sprake komt. Dit land in het noordwesten van het Zuid-Amerikaanse continent was tot kort geen geliefde reisbestemming, maar sinds een aantal jaren trekken alsmaar meer en meer mensen naar dit land waar mensen constant glimlachen, dansen en elkaars gezelschap op zoeken. Zelf ben ik ook twee jaar geleden, als deel van mijn wereldreis, naar Colombia geweest. 

typisch tafereeltje in de straten van Cartagena,
(c) Wendy Wuyts, april 2012

Ik heb enkele dagen gekuierd in de kleurrijke gezellige straten van Cartagena en heb gedoken in de warme wateren aan Santa Marta. Shakira en drugsbendes heb ik niet gezien, bananen af en toe, maar wat mij vooral bij bleef waren de mensen zelf. Een jaar later toonde een professor "regie" de kortfilm "Los Retratos" bij Iván D. Gaona (geregisseerd én geschreven). In deze kortfilm gaat een schattig omaatje naar de markt om een kip te kopen. Zij heeft te weinig geld om de kip te kopen, maar als ze ziet dat er een tombola is met een kip als prijs, waagt ze haar kans. Ze wint een polaroid camera. Zowel zij als de camera tonen ons prachtige en koddige portretten van het platteland. Geen instagram. Dit portret is natuurlijk geschoten. 

De kracht van fotografie & videografie 
Haar man en zij zoeken eerst uit wat ze gewonnen hebben. Het is verwonderlijk -zelfs al weet ik dat dit zich op het Colombiaanse platteland afspeelt- dat ze niet het bestaan van fotografie kennen in een wereld die alsmaar visueler wordt. Een bevriende Mexicaanse regisseur, Edoardo Herroz, maakt momenteel een coming to age -kortfilm over een jong meisje in Tsjechië en haar verslaving aan video's en foto's maken met haar smartphone. 
Meer info: http://www.indiegogo.com/projects/little-bird-ptacek--2

Alsmaar meer en meer mensen -ook ik- maken foto's van alles en zetten het op facebook, instagram, snapchat... We worden ook overweldigd door selfies en andere portretten uit de hele wereld. Waarom wil precies iedereen beroemd worden? Waarom is het belangrijk te bestaan op het internet? Waarom begint dit oud koppeltje -zodra ze dankzij hun buren ontdekken wat het is- zoveel mogelijk foto's te nemen? 

printscreen van de trailer "Los Retratos"

Natuurgetrouw portret vs maskers van deze tijd
Wat ik echter leuk vind aan de foto's van de karakters in "Los Retratos" is dat het niet de allermooiste foto's zijn. Ik bedoel ermee dat ze er niet zo mooi uit willen zien. Ze willen gewoon hun kijk op hun realiteit geven. Wanneer ik foto's maak en deze spreidt, gaat er een hele rationele rekening aan vooraf. Aanwezig zijn op sociale netwerken betekent marketing. Marketing betekent dat je toont waarin je anders en beste in bent. Soms kijk je naar instagram foto's van iemand. Je denkt dat je alles weet, maar eigenlijk zie je alleen maar een deel, namelijk het deel, dat ze met de wereld willen spreiden. Soms vraag ik me af wat niet wordt gefotografeerd en waarom? In dit imperium van sociale media worden we allemaal omgeven door maskers. 

Ik denk dat meer portretten zoals in Los Retratos over de wereld verspreid moeten worden. Deze visuele verhalen geven ons een andere kijk, een misschien minder fraaie kijk, want ze tonen ons immers de oude gezichten vol rimpels achter de maskers. Toch hou ik ervan om de waarheid op straat of in een cinemazaal te zien.Het voelt juist zeer kalmerend je elastieken draden die de masker aan je hoofd houden aftrekt. 

Los Retratos vertelt ons immers dat Colombia niet alleen door gemaskerde drugskoeriers wordt bewoond, maar ook door personen, zoals jij en ik, die het leven zo waarheidsgetrouw en goed mogelijk willen beleven. Zulke personen, mensen... zijn de redenen waarom je naar Colombia -terecht- zou moeten gaan. Zij vormen de kleurrijke ziel van dit prachtig land. Niet de stranden of de straten. Of Shakira.